Tijd om politiek te worden voor SDG16

Deze blog is van Wouter Dol, hoofd Kennis en Strategische Betrekkingen bij NIMD. Vandaag spreekt hij op de Kennisplatform Veiligheid en Rechtsstaat Jaarlijkse Conferentie in Den Haag, bij de sessie over "Na 4 jaar SDG 16+: Hoe kunnen we de lokale impact versnellen?". Hier zijn zijn gedachten in de aanloop naar de conferentie.

We hebben het vandaag over de kloof tussen woorden en daden, en specifiek over de vraag hoe we sneller actie kunnen ondernemen op het gebied van SDG16Het uiteindelijke doel: vreedzame, rechtvaardige en inclusieve samenlevingen. In de vier jaar sinds de goedkeuring van de Duurzame Ontwikkelingsdoelen voor 2020 zijn er veel initiatieven en debatten geweest rond de implementatie van SDG16. Dit omvat de erkenning van het katalytische karakter van Doel 16, vastgelegd in de SDG16+ label - het idee dat de rest van de SDG's alleen haalbaar zijn als we de doelen van doel 16 hebben bereikt. Bijvoorbeeld milieurechtvaardigheid (SDG13), gendergelijkheid (SDG5) en de andere cruciale doelen binnen de SDG's zullen buiten bereik blijven tenzij we de doelstellingen van SDG16 - namelijk vrede, gerechtigheid en sterke instellingen - veiligstellen om ze te vergemakkelijken.

Desondanks is de vooruitgang rond de verschillende duurzaamheidsdoelen binnen de 2030-agenda, en specifiek doel 16, beperkt gebleven. Dit is deels te wijten aan de misschien ongrijpbare aspecten van vrede, de rechtsstaat en inclusieve instellingen. Tegelijkertijd erkennen zowel beleidsmakers als activisten dat deze ongrijpbare aspecten essentieel zijn voor de uitvoering van de hele agenda.

De politieke keuze achter duurzaamheid

Zoals we weten, en zoals de bedoeling was, is er niet één politiek systeem gespecificeerd als het beste voor het uitvoeren van de 2030 Agenda. Er wordt geen melding gemaakt van democratie, noch wordt erkend dat democratische processen worden erkend als onze beste kans om te zorgen voor een rechtvaardige verdeling van hulpbronnen en duurzame ontwikkeling, respect voor mensenrechten en het opnemen van minderheidsstemmen in de besluitvorming. Toch zitten de democratische elementen van de rechtsstaat, verantwoording en inclusieve besluitvorming ingebakken in de hele SDG-agenda.

Dit is de kans die we moeten grijpen en waarop we moeten voortbouwen. We moeten de politieke realiteit van de SDG's erkennen en ons met de politiek bezighouden om ze te bereiken.

Zonder richtlijnen voor politieke processen in de agenda missen we het kader om de fundamentele kwesties van vreedzame, rechtvaardige en inclusieve samenlevingen aan te pakken. We lijken een situatie te hebben waarin we het allemaal eens zijn over het einddoel, maar onvoldoende oog hebben voor de politieke en democratische vereisten om dat doel te bereiken. Tot nu toe is er binnen SDG16 bijvoorbeeld veel aandacht en energie besteed aan het overeenkomen van betere meetmethoden en indicatoren voor deze meer ongrijpbare aspecten van SDG16, zoals vrede en de rechtsstaat. Dit was zeer nuttig, maar leidde ook af van meer gezamenlijke inspanningen om de uitgesproken politieke aard van alle SDG's te erkennen.

Hoe kunnen we de politieke realiteit van de SDG's onder ogen zien?

Zonder goed - durf ik te zeggen democratisch - bestuur kunnen we misschien de meer technische doelstellingen halen, maar zeker niet de cruciale ecologische, sociaaleconomische en politieke aspecten van de 2030-agenda. We moeten deze tekortkoming aanpakken voordat het decennium van de uitvoering volgend jaar begint. En alle 193 regeringen moeten verantwoording afleggen aan hun bevolking voor de beloften die ze in 2015 hebben gedaan.

Er wordt veel werk verricht rond de SDG16+ door zowel regeringen als maatschappelijke organisaties, en we hebben nu erkende 'grote uitdagingen' op het gebied van het halveren van geweld, gerechtigheid voor iedereen, het vernieuwen van instellingen en het aanpakken van ongelijkheid en uitsluiting. Wat ik echter zie, is de vaak gekozen technocratische aanpak om deze uitdagingen aan te gaan. Het opleiden van ambtenaren, programma's voor juridische bijstand, hervormingen van de veiligheidssector, enz. En deze zijn essentieel! Maar niet genoeg.

Vanuit mijn perspectief moeten twee belangrijke elementen worden benadrukt en geïntegreerd in deze uitdagingen en de hele SDG-agenda. Ten eerste moeten we in het reine komen met de politieke aard van elk ontwikkelingsplanningsproces. Dat betekent specifiek erkennen dat politieke actoren essentiële partners zijn bij het vertalen of mainstreamen van alle SDG's in nationale planningsprocessen, via hun manifesten, hervormingsplannen en wetgevingsprocessen. Ten tweede is er de rol van politieke actoren zelf om ervoor te zorgen dat de doelstellingen worden gehaald - bijvoorbeeld de rol van partijen en parlementen bij het inclusiever maken van instellingen en besluitvorming.

Ik wil hier graag eindigen met een parafrase Rutger BregmanWe zijn weer op een brandweerconferentie, maar nu hebben we het eigenlijk veel over water; het geïntegreerde en katalytische karakter van water; en de roep om meer aandacht voor water bij het blussen van branden. Maar de afgelopen vier jaar hebben we het alleen gehad over de training van brandweerlieden, de verschillende soorten brand, hoe je de temperatuur van de brand meet en de effecten van brand in verschillende contexten.

Laten we nu voortbouwen op deze voorbereidingen om daadwerkelijk water te gaan gebruiken om de brand te blussen!